Το αντικείμενο της διατριβής ήταν η Σκοτεινή Ύλη και ιδιαίτερα η ερμηνεία της ως η εναπομένουσα περίσσεια των ελαφρύτερων ουδέτερων υπερσυμμετρικών σωματιδίων (LSPs) τα οποία προβλέπονται στα πλαίσια των υπερσυμμετρικών θεωριών. Τα κοσμολογικά δεδομένα ακρίβειας για την περίσσεια της Σκοτεινής Ύλης, ιδιαίτερα μετά την συλλογή δεδομένων από τον δορυφόρο WMAP3, θέτουν αυστηρούς περιορισμούς στις παραμέτρους που περιγράφουν τα υπερσυμμετρικά πρότυπα και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις αυστηρότερα από αυτά που επιβάλλουν τα δεδομένα από τους επιταχυντές. Στην παρούσα διατριβή αναπτύχθηκε νέα μεθοδολογία για τον υπολογισμό της περίσσειας της Σκοτεινής ΄Ύλης που βασίζεται στην ανάπτυξη των πλατών μετάβασης σε μερικά κύματα ελικότητας. Η συγκεκριμένη μέθοδος εφαρμόσθηκε σε υπερσυμμετρικά υποδείγματα στα οποία η συμμετρία CP παραβιάζεται από όρους που δεν εμπεριέχονται στον πίνακα ανάμειξης Cabibbo Kobayashi Maskawa. Η επέκταση αυτή είναι αναγκαία για την ερμηνεία της Βαρυονικής Ασυμμετρίας στο σύμπαν. Η παρουσία πηγών παραβίασης της συμμετρίας CP τροποποιεί τις προβλέψεις των γνωστών υπερσυμμετρικών προτύπων, στα οποία αυτή διατηρείται και επιπλέον προβλέπει Ηλεκτρικές Διπολικές Ροπές οι οποίες υφίστανται πειραματικούς περιορισμούς. Μελετήθηκε η ενεργειακή εξέλιξη των μιγαδικών φάσεων που ευθύνονται για την παραβίαση της συμμετρίας CP μέσω των διαφορικών εξισώσεων της ομάδας επανακανονικοποίησης, σε προσέγγιση2 βρόχων. Η εξέλιξη αυτή είναι δυνατόν να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στις υπολογιζόμενες Ηλεκτρικές πολικές Ροπές. Διερευνώνται περιοχές του παραμετρικού χώρου της θεωρίας στις οποίες ικανοποιούνται ταυτόχρονα οι περιορισμοί από τα πρόσφατα κοσμολογικά δεδομένα, από τα πειραματικά όρια των Ηλεκτρικών Διπολικών Ροπών και τα υπόλοιπα πειραματικά δεδομένα. Η ανάλυση δείχνει ότι υπάρχουν περιοχές συμβατές με τα δεδομένα του WMAP3, τις Ηλεκτρικές Διπολικές Ροπές του ηλεκτρονίου, νετρονίου και υδραργύρου και τους περιορισμούς που θέτουν τα πειράματα από τους επιταχυντές, για μεγάλες τιμές των φάσεων, όπως απαιτείται στα μοντέλα Βαρυογένεσης. Οι περιοχές αυτές μπορεί να είναι εντός των δυνατοτήτων του LHC.
